Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρά 26

Ντόπιοι. Οι Es από την ομάδα μας Notara 26 και το στρατόπεδο της Ριτσώνας μοιράστηκαν τις ιστορίες τους και εκείνες των χωρών τους: Κονγκό και Καμερούν. Σήμερα δημοσιεύουμε μέρος της μαρτυρίας κατοίκου Νοταρά 26, που έφτασε στην Ελλάδα το 2019.”ΑΝ ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕΣ ΠΟΤΕ”«Θα ήθελα να σας μιλήσω για την προσωπική μου κατάσταση. ” Ήμουν ακτιβιστής της κοινωνίας των πολιτών στο Κονγκό και συνδέθηκα με το κίνημα που ονομάζεται LUCHA (Αγώνας για Αλλαγή). Πολεμήσαμε ειρηνικά ολόκληρες τις εκλογές του 2016. Όλες οι διαδηλώσεις μας ήταν ειρηνικές παρά την κατάχρηση εξουσίας από την αστυνομία. Συμμετείχα σχεδόν στο 60% των διαδηλώσεων για την εκδίωξη του Προέδρου Kabila και του επιτελείου του. Δεν ήταν εύκολο έργο γιατί είχαμε μπροστά μας μια δύναμη που είχε όλα τα εργαλεία να μας βλάψει και να μας καταστρέψει. Στις 3 Σεπτεμβρίου 2018 πήγαμε στο γραφείο CENI (Ανεξάρτητη Εθνική Εκλογική Επιτροπή) για να καταγγείλουμε και να απορρίψουμε κατηγορηματικά την εφαρμογή μηχανημάτων ψηφοφορίας κοινώς γνωστών ως ΑΠΑΤΗ ΜΗΧΑΝΕΣ. Ειδικά εμείς, αυτές οι μηχανές ήταν στημένες για να εκλέξουν τον υποψήφιο που είχε επιλέξει το καθεστώς Kabila: τον σημερινό πρόεδρο Felix Tshisekedi.Υπήρχαν 3 απαιτήσεις στις διαδηλώσεις μας:- Να έχετε διαφανείς εκλογές- Δημοκρατική μετάβαση χωρίς Καμπίλα- Εκλογές χωρίς μηχανήματα ψηφοφορίαςΤη νύχτα της 12-13 Δεκεμβρίου 2018 υπήρξε πυρκαγιά στην αποθήκη όπου ήταν αποθηκευμένα σχεδόν όλα τα μηχανήματα ψηφοφορίας. Ήμασταν οι πρώτοι που μπήκαμε στο στόχαστρο. Μας συνέλαβε η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών τη νύχτα 17-18 Δεκεμβρίου στις 3πμ με απάνθρωπο τρόπο χωρίς κανένα ένταλμα. Βασανίστηκα, με χτύπησαν, με έδεσαν και με έβαλαν σε ένα τζιπ. Μας συνόδευσαν στη στρατιωτική φυλακή ndolo στην Κινσάσα υπέφερα επίσης πολλά βασανιστήρια.Λοιπόν, απλά ήθελα να πω ότι δεν είναι καλημέρα που ξύπνησα και αποφάσισα να έρθω Ελλάδα. Αν είχα μείνει στη χώρα μου δεν θα άκουγες αυτή την ιστορία και δεν θα με γνώριζες ποτέ Κανένας γονιός δεν θέλει να σκοτωθεί ο γιος του μπροστά στα μάτια του. Κανένας αδελφός ή αδελφή δεν θέλει να χάσει έναν αδερφό μόνο και μόνο επειδή υπερασπιζόταν έναν δίκαιο σκοπό. Όταν έφυγα βιαστικά από τη χώρα μου, δεν μπορούσα να μαζέψω τίποτα και άφησα τα πάντα πίσω: τα βίντεο μου από τη διαμαρτυρία και άλλες φωτογραφίες που ήθελα να σας δείξω εδώ. Αλλά είμαι χαρούμενος σήμερα γιατί ακόμα αναπνέω ζωή παρόλο που η ψυχική μου υγεία δεν είναι ίδια όπως ήταν πριν 10 χρόνια. Αλλά τουλάχιστον αναπνέω “”ΑΝ ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕΣ ΠΟΤΕ”«Θα ήθελα να σας πω για την προσωπική μου κατάσταση. Ήμουν ακτιβιστής της κοινωνίας των πολιτών στο Κονγκό και συνδέθηκα με το κίνημα που ονομάζεται LUCHA (Αγώνας για Αλλαγή). Αγωνιστήκαμε ειρηνικά σε όλη την εκλογική περίοδο του 2016. Όλες οι διαδηλώσεις μας ήταν ειρηνικές παρά την κατάχρηση εξουσίας από την αστυνομία. Συμμετείχα σχεδόν στο 60% των διαδηλώσεων για να διώξω τον Πρόεδρο Kabila και τους συνεργάτες του. Αυτό το έργο δεν ήταν εύκολο γιατί είχαμε μπροστά μας μια δύναμη που είχε όλα τα εργαλεία να μας βλάψει και να μας εξοντώσει. Στις 3 Σεπτεμβρίου 2018 πήγαμε στο γραφείο της CENI (Ανεξάρτητη Εθνική Εκλογική Επιτροπή) για να καταγγείλουμε και να αρνηθούμε κατηγορηματικά την εφαρμογή μηχανημάτων ψηφοφορίας που συνήθως αποκαλούσαν « μηχανές απατεώνας ». Για εμάς, αυτές οι μηχανές ήταν στημένες για να εκλέξουν τον υποψήφιο που είχε επιλέξει το καθεστώς της Kabila: τον σημερινό πρόεδρο Félix Tsisekedi.Υπήρχαν 3 απαιτήσεις στις διαδηλώσεις μας:- Για να έχουμε διάφανες εκλογές- Δημοκρατική μετάβαση χωρίς Καμπίλα- Εκλογές χωρίς μηχανήματα ψηφοφορίαςΚατά τη διάρκεια της νύχτας 12 προς 13 Δεκεμβρίου 2018 υπήρξε φωτιά στην αποθήκη όπου ήταν αποθηκευμένα σχεδόν όλα τα μηχανήματα ψηφοφορίας. Ήμασταν οι πρώτοι που στοχοποιήθηκαν. Μας συνέλαβε η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών που συνελήφθησαν τη νύχτα 17 προς 18 Δεκεμβρίου, στις 3πμ με απάνθρωπο τρόπο χωρίς κανένα ένταλμα. Βασανίστηκα, με χτύπησαν, με έδεσαν και με έβαλαν σε ένα τζιπ. Μας συνόδευσαν στη στρατιωτική φυλακή του NDOLO στην Κινσάσα. Εκεί επίσης υπέστη πολλά βασανιστήρια.Τελικα ηθελα να πω οτι δεν ηταν πρωι που ξυπνησα και αποφασισα να ερθω Ελλαδα. Αν είχα μείνει στη χώρα μου, δεν θα είχατε ακούσει αυτή την ιστορία και δεν θα με γνώριζες ποτέ. Κανένας γονιός δεν θέλει να σκοτωθεί ο γιος του μπροστά του. Κανένας αδελφός ή αδερφή δεν θέλει να χάσει τον αδερφό του μόνο και μόνο επειδή αγωνιζόταν για δικαιοσύνη. Όταν έφυγα βιαστικά από τη χώρα μου, δεν μπορούσα να μαζέψω υπάρχοντα και άφησα τα πάντα πίσω: τα βίντεο μου από τις διαδηλώσεις, και άλλες φωτογραφίες που θα ήθελα να σας δείξω εδώ. Αλλά είμαι χαρούμενη σήμερα γιατί έχω ακόμα την ανάσα της ζωής, ακόμα κι αν η ψυχική μου υγεία δεν είναι ίδια με πριν 10 χρόνια. Αλλά τουλάχιστον αναπνέω. “