Το παρακάτω κείμενο αποτελεί υλικό που ετοιμάστηκε για την προφορική αυτοπαρουσίαση της συνέλευσης Solidarity With Migrants στο τριήμερο meeting Breaking Borders (3, 4 , 5 Ιουνίου 2022) που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στην κατάληψη της ΥΦΑΝΕΤ. Αποτελεί σύνοψη ορισμένων πολιτικών χαρακτηριστικών της συνέλευσής μας, και εμπεριέχει αποτιμητικές σκέψεις πάνω στη συλλογική πρακτική μας για την περίοδο Αύγουστος 2021-Αύγουστος 2022, χωρίς να περιλαμβάνει τον εν εξελίξει αγώνα στο camp του Ελαιώνα.
Είμαστε μια ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης με μετανάστ(ρι)ες καθώς και με κάθε άλλο άτομο ή ομάδα (π.χ. κοινότητες Ρομά) που στοχοποιείται από τον κρατικό και τον κοινωνικό ρατσισμό, η οποία εδρεύει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα. Η συνέλευση μας δημιουργήθηκε ως συνέχεια δύο συντονιστικών: του συντονιστικού συλλογικοτήτων/ατόμων της πορείας στο camp του Ελαιώνα και του συντονιστικού αποτίμησης της πορείας αυτής που λόγω των έκτακτων συνθηκών μετατράπηκε σε συντονιστικό δράση ενάντια στη φασιστική/ρατσιστική επίθεση στον Έβρο και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Συγκεντρώνει άτομα και συλλογικότητες από διαφορετικά πολιτικά υπόβαθρα και εμπειρίες αγώνα (εργασιακά, αντιπολεμικό και αντιφασιστικό κίνημα, τρανς-φεμινισμός, αναρχία, αριστερά, αυτονομία κ.λπ.). Συναντιόμαστε, οργανωνόμαστε και δρούμε ενάντια στην αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ένωσης βάσει των αρχών της αυτό-οργάνωσης και της συλλογικής λήψης αποφάσεων. Από την άνοιξη του 2021 η συνέλευσή μας στεγάζεται στο Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Ζιζάνια, κοντά στην πλατεία Βικτώριας. Πρόκειται για ένα εγχείρημα, το οποίο ξεκίνησε τη λειτουργία του με τη μορφή κοινωνικού κέντρου τον Απρίλιο του 2021 σε μια περίοδο που οι κατειλημμένοι χώροι στην Αθήνα εκκενώνονταν μαζικά. Όπως υποδηλώνει το όνομα της συνέλευσης μας, βασικό περιεχόμενο της πολιτικής μας δραστηριότητας αποτελεί η έμπρακτη αλληλεγγύη με τους/τις μετανάστ(ρι)ες και τους αγώνες τους. Αυτό περιλαμβάνει τη συστηματική οικοδόμηση σχέσεων μεταξύ μεταναστ(ρι)ών και ντόπιων τόσο στις γειτονιές όσο και στα στρατόπεδα· την υλική, νομική και πολιτική υποστήριξη των μεταναστ(ρι)ών και των αγώνων τους, δημιουργώντας το έδαφος για τις κοινότητες αγώνα όπου οι ντόπιοι/ες και οι μετανάστ(ρι)ες οργανώνονται μαζί.
Ακολουθώντας την παραπάνω κατευθυντήρια αρχή προσπαθήσαμε να είμαστε ενεργές/οί σε πεδία αγώνα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ατόμων που βιώνουν ρατσισμό και τις πολλαπλές καταπιέσεις που δέχονται. Σταχυολογώντας κάποιες από τις δράσεις στις οποίες επιδοθήκαμε τον τελευταίο χρόνο, μπορούμε να αναφέρουμε: τις τακτικές μας επισκέψεις σε camps γύρω από την Αθήνα, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή μας στον αγώνα του Δεκέμβρη στο καμπ της Ριτσώνας με αίτημα την καταβολή του προβλεπόμενου οικονομικού επιδόματος (cash card) και την εγγραφή μη εγγεγραμμένων ατόμων στα μητρώα του camp που απειλούνταν με pushback. Επιπλέον θα θέλαμε να αναφέρουμε τη διοργάνωση μαζικής πορείας γύρω από τη Βικτώρια με τη συμμετοχή εκατοντάδων Αφγανών ενάντια σε Ταλιμπάν και ΗΠΑ και τη συγγραφή αντιπολεμικού κειμένου με εισηγήτριες συντρόφια από το Αφγανιστάν και το Ιράν, τη συγκρότηση ενός κοινού μπλοκ ντόπιων-μεταναστριών στην πορεία της φετινής 8ης Μαρτίου με τη συμμετοχή 50 γυναικών μεταναστριών από τα καμπ, την έναρξη τακτικών επαφών με την οικογένεια του δολοφονηθέντος από την ελληνική αστυνομία Νίκου Σαμπάνη και τη διοργάνωση της εκδήλωσης Φέρνουμε τις κοινότητες κοντά στον καταυλισμό του Σοφού στον Ασπρόπυργο, τη συμμετοχή μας στον συντονισμό και την ανοιχτή συνέλευση ενάντια στα pushbacks, η οποία οργάνωσε συνέντευξη τύπου και ακολούθως μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας τον Φλεβάρη με τη συμμετοχή μεταναστών/στριών από camps, τη συμμετοχή μας στον συντονισμό που κάλεσε την αντιρατσιστική-αντιφασιστική πορεία στα Πατήσια ενάντια στη βομβιστική επίθεση που έγινε σε τζαμί της περιοχής, και τέλος την υλική αλληλεγγύη που προσφέρουμε σε τακτική βάση σε συνεργασία με τα Ζιζάνια.
Τα τρία πεδία αγώνα στα οποία θα σταθούμε παρακάτω, είναι τα camps και τα κέντρα κράτησης γύρω από την Αθήνα (πάνω από 10 σε αριθμό), η πόλη, και η υλική αλληλεγγύη γενικότερα, στη σχέση της με την πολιτική αλληλεγγύη. Όσον αφορά τον αγώνα ενάντια στα σύνορα, για να μπορέσουμε να φέρουμε στην Αθήνα τον αγώνα ενάντια στις επαναπροωθήσεις, επιδιώξαμε τη συνένωση δύο διαφορετικών πρωτοβουλιών που υπήρχαν, η μία από το πολιτιστικό κέντρο κουρδιστάν και η άλλη από ένα δίκτυο αλληλέγγυων που λειτουργούσε κυρίως στα νησιά. Έτσι δημιουργήθηκε η συνέλευση ενάντια στα pushbacks και τη συνοριακή βία. Τέλος, θα κλείσουμε με προβληματισμούς και ανοιχτά ερωτήματα τα οποία απευθύνουμε προς το αντιρατσιστικό κίνημα.
Camps
Θα πρέπει να χωρίσουμε τους αγώνες στα camps γύρω από την Αθήνα σε δύο τουλάχιστον φάσεις από το 2020 και επ. Αγώνες κατά τη διάρκεια του γενικευμένου lockdown (μετά το Μάρτη του 2020), αγώνες στη τωρινή φάση, μετά το Δεκέμβρη του 2021, με την σταδιακή εφαρμογή του νέου συστήματος ”κλειστών ελεγχόμενων camp” στην ενδοχώρα, στο πρότυπο του κάμπ της Σάμου.
Στη πρώτη φάση, η πανδημία χρησιμοποιήθηκε από το κράτος ώστε να εφαρμόσει ακραία κατασταλτικά μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας, τα οποία στα καμπς εφαρμόστηκαν περισσότερο από ό,τι ενάντια στον υπόλοιπο πληθυσμό. Οι πόρτες των μέχρι τότε ”ανοιχτών δομών” έκλεισαν, δύο ή τρία κρούσματα αρκούσαν ώστε 3000 άτομα σε ένα καμπ να μπουν σε καραντίνα, άρα και να τους επιβληθούν πρόστιμα μέχρι και 5000 ευρώ (για σπάσιμο καραντίνας-όπως διαπιστώσαμε ότι έγινε τουλάχιστον σε Ριτσώνα, Μαλακάσα, Ελαιώνα, Σχιστό), χωρίς φυσικά να μπορούν να κάνουν τέστ όσο συχνά ήθελαν (για να αποδείξουν ότι δεν νοσούν). Παράλληλα, μετανάστες/στριες πέθαναν διαπιστωμένα από Covid-19 χωρίς να διακομιστούν σε νοσοκομείο (τουλάχιστον σε Ριτσώνα, Μαλακάσα), και, πολύ περισσότερο, όλα τα άλλα προβλήματα υγείας τους υποτιμήθηκαν ακόμη περισσότερο σε καθεστώς εγκλεισμού.
Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης κρατικού lockdown εν μέσω πανδημίας, προσπαθήσαμε να πιέσουμε ενάντια στο καθεστώς εγκλεισμού, διεκδικώντας βαθμούς ελευθερίας όχι απλά για τους μετανάστες/τις μετανάστριες, αλλά αγωνιζόμενοι/ες μαζί τους. Η καθημερινή αντίσταση των μεταναστριών, η κίνησή τους, η αυτοοργάνωσή τους και η δυσφορία τους απέναντι σε αυτό που ζουν, ήταν η βάση όλης της αντιρατσιστικής αλληλεγγύης την οποία προσπαθήσαμε να δείξουμε. Έτσι πειραματιστήκαμε με ένα συνδυασμό πολιτικής παρέμβασης-υλικής αλληλεγγύης-δημοσιοποίησης του τί συμβαίνει, παρέχοντας φάρμακα, βρεφικά γάλατα κλπ και προσπαθώντας έτσι να ασκήσουμε πίεση στις Διοικήσεις αναδεικνύοντας την αντίφαση ανάμεσα στην ”υγειονομική φροντίδα” που υπόσχονταν και την κρατική καταστολή. Σε τρεις περιπτώσεις, στη Ριτσώνα, το κάμπ Μαλακάσα 1 και στον Ελαιώνα, είδαμε τη διπλή πίεση μεταναστών/στριών μέσα από το καμπ και αλληλέγγυων απέξω να πιέζει τις Πύλες και αυτές να ανοίγουν, να ξανακλείνουν και να ξανανοίγουν, τελικά να ανοίγουν. Συνειδητοποιήσαμε λοιπόν ότι το σύστημα των καμπς, ακόμα και μέσα στην πανδημία και σε καθεστώς ακραίας απαγόρευσης της κυκλοφορίας, δεν είναι αδιαπέραστο σε αγώνες. Κατά την ίδια περίοδο, κάναμε συνελεύσεις μαζί με μετανάστες/στριες (κυρίως σε Ριτσώνα και Ελαιώνα), στις οποίες συμμετείχαν κατά καιρός όλες οι κοινότητες, μέσα στα καμπς και μπροστά από τις πύλες, διοργανώσαμε από κοινού διαδηλώσεις, παρείχαμε στο μέτρο του δυνατού ιατροφαρμακευτική βοήθεια κ.α. Σε όλη αυτή την περίοδο, διαπιστώσαμε ότι το πότε θα άνοιγαν και πότε θα έκλειναν οι Πύλες δεν καθοριζόταν από τα πραγματικά κρούσματα από τους αγώνες, όπως αργότερα διαπιστώσαμε ότι ίσχυε και για τον ντόπιο πληθυσμό και το είδαμε στην αντικατασταλτική διαδήλωση της Νέας Σμύρνης, και την μείωση των μέτρων απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά από αυτή.
Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της πρώτης αυτής φάσης αγώνων στα καμπς: Στη Ριτσώνα μετανάστες/στριες απέναντι στον IOM και στην αστυνομία εγγυήθηκαν ότι θα γίνει κοινή μας διαδήλωση, παρά την απαγόρευση του Υπουργείου Παιδείας και την παρουσία της αστυνομίας στις πύλες-έτσι μπορέσαμε να μπουμε μέσα, να συζητήσουμε και να κάνουμε την διαδήλωση. Στον Ελαιώνα, οι κοινές διαδηλώσεις ντόπιων μεταναστριών κατέληξαν σε δική μας πορεία προς το camp, το οποίο φυλασσόταν από πολλές κλούβες της αστυνομίας. Χρησιμοποιώντας πάλι την υλική αλληλεγγύη ως μέσο πολιτικής πίεσης, κάποιοι από εμάς παρέδωσαν την υλική αλληλεγγύη στο καμπ ”περνώντας” από τις κλούβες, και είδαμε μετανάστες/στριες να σπάνε τον κλοιό των σεκιουριτάδων για να αποκτήσουν επαφή με τα υλικά αγαθά που χρειάζονταν.
Το Δεκέμβρη του 2021, οι αγώνες μεταναστριών για την καταβολή του cash card και με άλλα αιτήματα, ξέσπασαν σχεδόν ταυτόχρονα σε Ριτσώνα, Μαλακάσα, Θήβα, Οινόφυτα κ.α. Αυτός ο κύκλος αγώνων ήταν ο καταλύτης για να εφαρμοστεί η ήδη ψηφισμένη νομοθετική πρόβλεψη για τη μετατροπή των ”ανοιχτών καμπ” σε ”κλειστά ελεγχόμενα” καμπ. Από αυτούς τους αγώνες, καταφέραμε να συμμετάσχουμε ενεργά μόνο στο τριήμερο αγώνα της Ριτσώνας, που περιλάμβανε διώξιμο των εργαζομένων του IOM, κλείσιμο του δρόμου, άρνηση του φαγητού που έδινε η διοίκηση, δύο συνελεύσεις, στη δεύτερη από τις οποίες συμμετείχαν όλες οι μεταναστευτικές κοινότητες του camp.
Μετά από αυτό τον κύκλο αγώνων, τα ”κλειστά ελεγχόμενα καμπς”, που είχαν δοκιμαστεί από το Κράτος άτυπα, ήδη κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έγιναν μόνιμο, θεσμοποιημένο καθεστώς. Πολλοί σεκιουριτάδες προστέθηκαν στο σύστημα επιτήρησης, τα νέα Τείχη μετά από διαγωνισμό που προκήρυξε ο IOM χτίστηκαν (προς το παρόν, σε Ριτσώνα, Μαλακάσα, Σχιστό, Ελαιώνα), άλλαξαν οι κανόνες εισόδου-εξόδου, και κυρίως αυστηροποιήθηκε η απαγόρευση των αλληλέγγυων να μπαίνουν στο καμπ, έστω και μετά από πρόσκληση μεταναστών/στριών.
Σε αυτή τη νέα συνθήκη, έχει αυξηθεί κατακόρυφα και η παρανομοποίηση της φτηνής εργασιακής δύναμης των μεταναστριών, σε συνδυασμό με το κόψιμο παροχών όπως το cash card σε πολλά άτομα, με τυπικούς και με άτυπους τρόπους. Ήδη γνωρίζουμε πως τα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συμβάλλουν στη φτωχοποίηση και παρανομοποίηση των μεταναστών/στριών, σπρώχνοντάς τους/τις σε αναζήτηση πολύ φτηνής εργασίας για να επιβιώσουν – την οποία περιμένουν πώς και πώς οι ντόπιοι εργοδότες. Για παράδειγμα, όλο το καμπ της Θήβας σχεδόν δουλεύει στα χωράφια της Θήβας, γύρω από τα καμπς της Ριτσώνας, της Μαλακάσας και των Οινοφύτων υπάρχουν χωράφια και εργοστάσια όπου δουλεύει επίσης κόσμος του καμπ, άτομα από το καμπ του Σχιστού δουλεύουν στο λιμάνι του Πειραιά. Παράλληλα μετανάστες/στριες των καμπς αυτών ενθαρρύνονται από τον IOM και τις διοικήσεις να πάνε να δουλέψουν στο Άργος, στη Κρήτη και αλλού.Με αυτή την έννοια, η ύπαρξη των καμπς μακριά από την πόλη έχει, πέρα από την απομόνωση των μεταναστριών, και ένα ακόμη όφελος για τους έλληνες εργοδότες: τα καμπς είναι κοντά στα χωράφια, σε βιομηχανικές κ.α ζώνες εκτός του αστικού ιστού.
Τους τελευταίους μήνες, ακούμε όλο και πιο έντονα την πιο ανοιχτά εκφρασμένη επιθυμία να φύγουν οι μετανάστριες από Ελλάδα σε άλλες χώρες, την ίδια στιγμή που αυτές οι χώρες (π.χ Γερμανία, Μ.Βρετανία) δηλώνουν ότι θα επαναπροωθήσουν κόσμο. Πιο ανοιχτά σε σχέση με παλιά η σύγκρουση ανάμεσα στους νομαδικούς πληθυσμούς και τα κράτη.
Σε αυτή τη νέα συνθήκη λοιπόν, που βλέπουμε όλο και πιο κλειστές πόρτες, ένα ερώτημα είναι τί κάνεις; κλιμακώνεις, μπαίνεις με τη βία ή κάτι άλλο;
Το όλο πράγμα δεν πάει καλά, υπάρχουν όμως διαφορετικές τάσεις, υπάρχουν κάποια πράγματα που μας επιτρέπουν να ελπίζουμε, διανοίγονται προοπτικές μέσα από την αυτο-οργάνωση, τη θέληση για επικοινωνία και αντίσταση, κοινών αγώνων κοινής απελευθέρωσης, ειδικότερα στους νέους ανθρώπους.
Βλέπουμε την αυτο-οργάνωση και δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ των πληττόμενων μέσα σε μια κοινότητα αλλά και μεταξύ κοινοτήτων, και επιπλέον, την ανάγκη των μεταναστριών να αναπτύξουν σχέσεις και με αλληλέγγυα και ντόπια άτομα. Αυτοί είναι οι δεσμοί που είναι η βάση για κάτι παραπάνω. Αυτή η τάση καταστέλλεται από τους managers των camps κλπ.
Παραδείγματα αυτοοργάνωσης: αυτο-μόρφωση (εκπαίδευση, φεμινιστική), ριτσώνα πιο παλιά και Ελαιώνα, Θήβα Σχιστό πιο έντονα. Υλική αλληλεγγύη μεταξύ κοινοτήτων που αναφέρθηκε (για τη διανομή υλικών αγαθών κλπ).
Πόλη
Στο πεδίο της πόλης, γύρω από τα Ζιζάνια (κοντά στην Πλ.Βικτώριας_ έχουμε προσπαθήσει να συμμετάσχουμε στη δημιουργία μιας εστίας πολυεθνικής αλληλεγγύης. Στα Ζιζάνια γίνεται κάθε βδομάδα συλλογική κουζίνα, συζητήσεις, free shop, κ.α.
Στην Αθήνα, το καθεστώς στεγαστικής επισφάλειας και οι αστυνομικές επιχειρήσεις σκούπα εντείνονται τους τελευταίους μήνες. Αυτό συντελεί τόσο άτομα να θέλουν να μείνουν σε καμπς (από το να μένουν άστεγα και έκθετα στην αστυνομική βία, ειδικά οταν δεν έχουν χαρτιά) όσο και να φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο.
Όσον αφορά τη στέγαση, σκεφτόμαστε ότι ο αγώνας περνάει μέσα από τους εξής κόμβους: 1. Μπλοκάρισμα εξώσεων. Ενώ στο παρελθόν ένα δίκτυο αλληλεγγύης στην Αθήνα κατάφερε να μπλοκάρει 7 ή 8 περιπτώσεις εξώσεων από ΜΚΟ, το δίκτυο αυτό τους τελευταίους μήνες έχει ατονήσει σε μεγάλο βαθμό. 2. Δίκτυο Προσωρινής Στέγασης 3. Επαφή με τις εναπομείνασες στεγαστικές καταλήψεις (Νοταρά, Προσφυγικά), την οποία προσπαθούμε να έχουμε, μολονότι αυτά τα στεγαστικά εγχειρήματα φτάνουν στα όριά τους 4. Προβληματισμός και συζήτηση για το πώς θα αναπτυσσόταν ένας νέος κύκλος στεγαστικών αγώνων μεταναστριών-ντόπιων, που ενδεχομένως θα περνάει μέσα από διάφορες μορφές (καταλήψεις στέγης, διεκδίκηση νέων στεγαστικών προγραμμάτων κ.α.
Ειδικά μετά το κλείσιμο στεγαστικών προγραμμάτων που προώθησε το ελληνικό Κράτος, ενταγμένο στη στρατηγική ”αποτροπής”, μαζί με την αναγνώριση της ”Τουρκίας ως Ασφαλούς Χώρας”, το σφράγισμα των συνόρων και των νέων στρατηγικών παρανομοποίησης της μεταναστευτικής εργασίας (βλ. συμφωνία με Πακιστάν, Μπαγκλαντές),
Όσον αγορά τις επιχειρήσεις σκούπα σε πλατείες του Κέντρου, όπως Ομόνοια, Βικτώρια, Άγιος Παντελεήμονας, μετά και από συλλήψεις αλληλέγγυων από τη συνέλευσή μας που αντέδρασαν απέναντι σε αυτές, αναρωτιόμαστε πώς θα μπορούσαν να αναπτυχθούν αγώνες αντικατασταλτικοί αλλά και σε συνεργασία μεταναστών/στριών.
Ένα ακόμα ζήτημα, είναι η προσπάθεια, στην οποία είμαστε πολύ πίσω, ζωντανής και διαρκούς επαφής με μετανάστες/στριες που ζουν στην πόλη σε διαφορετικές γειτονιές, η κατανόηση των κοινοτήτων, η ανάπτυξη δεσμών (προσωπικών, πολιτισμικών αλλά και αγώνα) και περισσότερων κοινών δραστηριοτήτων και συζητήσεων. Συμπεριλαμβανομένων και των μεταναστών/στριών υποπρολετάριων που εξωθούνται σε ”παράνομη” παραβατική δραστηριότητα μεταναστών/τριων, που αποτελεί ιδεολογική αφορμή για ρατσιστικές αστυνομικές επιχειρήσεις.
ΥΛΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – Δίχτυ Αλληλεγγύης
Προσπαθούμε να αναπτύξουμε ένα δίκτυο υλικής αλληλεγγύης σε μετανάστες/στριες στα εξής επίπεδα:
Νομική Βοήθεια (δίκτυο δικηγόρων)
Ιατροφαρμακευτική Βοήθεια (δίκτυο γιατρών, αγορά φαρμάκων κλπ πλ)
Προσωρινή στεγαστική βοήθεια (προσωπικά σπίτια για μικρό διάστημα)
Αγώνας ενάντια στις εξώσεις (έχει πολλούς μήνες να γίνει στην Αθήνα, παλιότερα 7-8 περπτώσεις μπλοκαρίστηκαν με πρωτοπόρα οργάνωση των ίδιων των μεταναστών/στριών ή ατόμων)
Ρουχισμός
Διαμοιρασμός χρήσιμων πληροφοριών
(για άσυλο, δωρεάν φαγητό στην πόλη, για οργανισμούς και υπηρεσίες που μπορούν να αναζητήσουν βοήθεια, λέγοντας ότι δεν είμαστε μκο και είμαστε κριτικοί/ες προς τη δουλειά τους)
-Ειδική φεμινιστική προσοχή, φροντίδα, αλληλεγγύη
Η περιορισμένη ικανότητά μας να προσφέρουν υλική αλληλεγγύη σε μετανάστριες, αναγνωρίζοντας τη διαφορετική κοινωνική θέση και τα προνόμιά μας, και η αναγκαιότητα αυτή η αλληλεγγύη να μην αναπαράγει το σύνδρομο του ”λευκού σωτήρα” αλλά να έχει πολιτικά αντιρατσιστική κατεύθυνση, έχει οδηγήσει σε μια σειρά αντιφάσεις. Στο κίνημα, συχνά αυτές εμφανίζονται στη μορφή ορισμένων ”διπόλων” που κατά τη γνώμη μας πολύ συχνά παίρνουν ιδεολογικό χαρακτήρα, αποτρέποντας την ανάπτυξη των πολυεθνικών αγώνων. Τέτοια δίπολα είναι ”ή φιλανθρωπία ή αλληλεγγύη”, ”ή υλική στήριξη ή πολιτικός αγώνας”, ”ή προσωπικές σχέσεις με μετανάστριες ή πολιτικές σχέσεις”, ”πολιτικοποιημένοι και μη πολιτικοποιημένοι πρόσφυγες”, ”κοινοί αγώνες ντόπιων μεταναστών/στριών ή ξεχωριστοί αγώνες των μεταναστρών/στριών και εξωτερική αλληλεγγύη των ντόπιων”, κ.α.
Θεωρούμε πως οι συγκεκριμένοι αγώνες και αναπαράγουν αυτές τις αντιφάσεις και τείνουν να τις υπερβούν. Οι απαντήσεις πρέπει να είναι ανοιχτές, και δεν είναι οριστικές. Διάφορες μορφές ρατσισμού και μέσα στο αντιρατσιστικό κίνημα βρίσκουν διάφορα επιχειρήματα ώστε να μη προσπαθήσουν να συνδυάσουν τις αναγκαίες μορφές δράσεις, καταλήγοντας έτσι να μην μπορούν να έρθουν σε καμιά πραγματική σχέση με τη καθημερινότητα και τους αγώνες μεταναστών/στριών. Απέναντι σε αυτές τις λογικές, που συχνά συνδυάζουν μια ιδεολογικά αντιρατσιστική τοποθέτηση με μια δημοσιογραφική προσέγγιση των μεταναστριών, που παρατηρεί το τί συμβαίνει από απόσταση, εμείς προτάσσουμε την προσπάθεια πρακτικής επίλυσης των αντιφάσεων και άρα μιας πρακτικής πολιτικής.
Πόλεμος και Αντιρατσισμός
Τέλος, θα θέλαμε να αναφέρουμε ότι έχουμε προσπαθήσει να συνδέσουμε τους αντιρατσιστικούς αγώνες με την αντιπολεμική κατεύθυνση, στις εξής περιπτώσεις: αγώνες αφγανών (βλ. τη διαδήλωση που αναφέρθηκε), κούρδων, παλαιστίνιων, και πιο πρόσφατα το ζήτημα των ουκρανών προσφύγων και της σχέσεις τους με άλλες μεταναστευτικές κοινότητες στην Ελλάδα (στη Μαλακάσα και το Σχιστό υπάρχει αυτή τη στιγμή μια μικρή συνάντηση και αλληλεπίδραση μεταξύ τους).
Προβληματισμοί αντιφάσεις του αντιρατσικού, κριτήρια
-Υλική αλληλεγγύη και Πολιτική
-Τί είναι το ”κοινό” των αγώνων μας; Κοινή συνέλευση, κοινό δίκτυο, κοινή διοργάνωση, κοινή επικοινωνία, συνεργασία σε διάφορα επίπεδα (μπορεί να έχει πολλές μορφές)
-Ποιά η σχέση του αντιρατσιστικού κινήματος με θεσμούς, δημόσιες υπηρεσίες κλπ?
-Πώς χρησιμοποιούμε το εργαλείο των σοσιαλ μιντια και γενικότερα πώς παρεμβαίνουμε στη δημόσια σφαίρα, δίνοντας ορατότητα και ασκώντας πίεση;
-Πώς συνδέουμε τον αντιρατσισμό με άλλα κινήματα (φεμινιστικό, εργατικό, αντιπολεμικό, αντιφασιστικό) με συγκεκριμένο και όχι αφηρημένο τρόπο;
-Πώς αναπτύσσουμε ταχύτερα αντανακλαστικά αντίδρασης και δικτύωση αγώνων;
