Πρόταση Ψηφίσματος του Νέο-Φασιστικού AfD υπέρ του Ισραήλ και ενάντια στις μετα-αποικιακές σπουδές, με θέμα «Η καταπολέμηση του αντισημιτισμού από τη ρίζα του – Η ομοσπονδιακή χρηματόδοτηση του ειδικού προγράμματος ”Παγκόσμιος Νότος” για την αντιμετώπιση της μετα-αποικιακής ιδεολογίας»
The Neo-Fascist AfD Motion for Resolution supporting Israel and Against Post-Colonial Studies, on the Subject of “Fighting Anti-Semitism at Its Roots Federal Funding of the Global South Special Program to Address Post-Colonial Ideology”
Mετάφραση στα ελληνικά και αγγλικά
Scroll down for english
Scroll down for the footnotes of the AfD’s motion for resolution
Στην παρακάτω πρόταση ψηφίσματος του AfD και άλλων βουλευτών στη Γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή, που κατατέθηκε πριν λίγους μήνες[1] (η οποία τελικά απορρίφθηκε) κατά τη διάρκεια της ισραηλινής γενοκτονίας των Παλαιστίνιων, η οποία τιτλοφορείται «αντιμετωπίζοντας τον αντισημιτισμό από τις ρίζες του – η ομοσπονδιακή χρηματόδοτηση του ειδικού προγράμματος Παγκόσμιος Νότος για την αντιμετώπιση της μετα-αποικιακής ιδεολογίας», αποτυπώνεται με σαφήνεια ο σύγχρονος δυτικοκεντρικός νεοφασιστικός και νεοαποικιακός προπαγανδιστικός λόγος υπέρ του ισραηλινού Κράτους.
Δύο μέρες πριν, το Κόμμα των Πρασίνων της Γερμανίας πέρασε ανάλογο ψήφισμα ενάντια στον “μουσουλμανικό αντισημιτισμό”, με την πανηγυρική στήριξη του Afd (βλ. https://x.com/derJamesJackson/status/1854452002236903914 )
Προπαγανδιστικό λόγο που υιοθετούν, λιγότερο ή περισσότερο, «κεντροαριστερές», «κεντροδεξιές» «ακροδεξιές» ευρωπαϊκές και άλλες κυβερνήσεις, των οποίων τα καπιταλιστικά κράτη επιλέγουν γεωστρατηγικά τη συμπαράταξη με τον δυτικοκεντρικό καπιταλισμό, ή απλώς και μόνο με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων στη Μέση Ανατολή σήμερα. To AfD, γνωστό και για τις σχέσεις του με γερμανούς νεοναζί, προτείνει στο γερμανικό Κράτος την δυναμική καταπολέμηση της «μεταποικιακής ιδεολογίας», που είναι ένα μείγμα, υποστηρίζει, αντι-αποικιοκρατικών και μαρξιστικών ιδεών, και όλα αυτά, για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, που περνάει τάχα αναγκαστικά από την προστασία του ισραηλινού Κράτους.
Η στρατηγική του AfD και άλλων υποστηρικτών του Ισραήλ, γίνεται στο κείμενο σαφής: άρνηση της ιστορικής βαρύτητας της αποικιοκρατίας, άρνηση της ύπαρξης αποικιακών και νεοαποικιακών δομών σήμερα, άρνηση της ευθύνης των δυτικών κρατών και ειδικά της Γερμανίας στις διαδικασίες αποικιοποίησης, συστράτευση με το Ισραήλ απέναντι τόσο στους «ισλαμιστές» όσο και στους «αντιαποικιοκράτες, αντιιμπεριαλιστές, μαρξιστές».
Έτσι, το AfD προτείνει στο γερμανικό Κράτος να γίνει πιο φιλο-ισραηλινό, και να στραφεί απολύτως ενάντια σε κάθε «μετα-αποικιακό» λόγο, και όλα αυτά δήθεν για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού.
Αυτή η κρατική πολιτική, λιγότερο η περισσότερο, από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία μέχρι την Ουγγαρία, καθορίζει υλικά, οικονομικά, γεωστρατηγικά το όλο πλαίσιο της υποστήριξης
Ποια είναι λοιπόν μερικά σημεία σύγκλισης μεταξύ του σιωνισμού του AfD με άλλες μορφές διακηρυκτικά «αριστερόστροφου και ελευθεριακού» σιωνισμού;
Α) Άρνηση της αποικιοκρατικής καταπίεσης ή σχετικοποίησή της, άρνηση του λευκού δυτικού προνομίου, άρνηση των ιστορικών και πολιτικών ευθυνών των ευρωπαϊκών κρατών, του κράτους των ΗΠΑ και άλλων εποικιστικών αποικιοκρατιών.
Β) Επίθεση στους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες και τις αντιαποικιακές ή μεταποικιακές θεωρίες και σπουδές.
Γ) Καταγγελία τους για δομική και εγγενή σύνδεση με μαρξισμό, αντι-ιμπεριαλισμό και αντισημιτισμό.
Δ) Κριτική στις αντιλήψεις αυτές ότι χωρίζουν τον κόσμο σε «καταπιεστές και καταπιεσμένους», και δεν βλέπουν ότι «τα πράγματα είναι πιο σύνθετα».
Ε) Εμμονική κριτική στον αριστερό αντισημιτισμό-αντιιμπεριαλισμό-αντιαποικιοκρατία-μαρξισμό, ενώ οι σιωνιστές εύκολα συμπαρατάσσονται με ανοιχτά δεξιές και φασιστικές αντιλήψεις, όταν πρόκειται να υπερασπιστούν την ισραηλινή πολιτική.
Στ) Αναπαραγωγή ρατσιστικών στερεοτυπικών γενικεύσεων για τους μετανάστες/στριες, και ειδικά για τους/τις Άραβες/ισσες και Παλαιστίνιους/ες και τους/τις μαύρους/ες.
Ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος συγκρότησης αυτής της φιλοσιωνιστικής προπαγανδιστικής αφήγησης; Τα υλικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των κρατών και άλλων φορέων που την υιοθετούν, και βέβαια, η στρατηγική ήττα των διεθνιστικών κινημάτων κατά τον 20ο αιώνα.
Γνωρίζουμε φυσικά ότι οι ρίζες του σύγχρονου αντισημιτισμού δεν εντοπίζονται στις μετα-αποικιακές σπουδές ούτε στα αντιιμπεριαλιστικά, αντιαποικιακά και μαρξιστικής αναφοράς κινήματα, αλλά στην καπιταλιστική νεωτερικότητα και το έθνος-κράτος της. Γνωρίζουμε ότι ο αντισημιτισμός οπλοποιείται σήμερα για να ξεπλύνει την αποικιακή δομή του δυτικοκεντρικού καπιταλιστικού κόσμου, και του ισραηλινού Κράτους. Γνωρίζουμε ότι κεντροαριστεροί και φασίστες, «δημοκρατικοί» και «ρεπουμπλικανοί», διαφωνούν απλώς για το πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η γενοκτονία των Παλαιστίνιων. Γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά στον γενοκτονικό πόλεμο, μέσω του Κράτους της και μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων, εφοπλιστών κ.α.. Τέλος, γνωρίζουμε ότι η μόνη απάντηση είναι οι διεθνιστικοί αγώνες, οι κοινότητες και η κοινή οργάνωση μεταναστριών και αλληλέγγυων, ενάντια στον καπιταλισμό, το κράτος, το ρατσισμό-αποικιοκρατία και την πατριαρχία.
Solidarity with Migrants
Πρόταση Ψηφίσματος στην Ομοσπονδιακή Γερμανική Βουλή:
Κατάθεση ψηφίσματος από: Dr. Marc Jongen, Martin Erwin Renner, Dr. Götz Frömming, Beatrix von Storch, Marc Bernhard, René Bochmann, Jürgen Braun, Dr. Malte Kaufmann, Dr. Michael Kaufmann, Jörn König, Jan Wenzel Schmidt, Dr. Harald Weyel, Kay-Uwe Ziegler και την κοινοβουλευτική ομάδα του AfD
Θέμα: «Αντιμετωπίζοντας τον αντισημιτισμό από τις ρίζες του – η ομοσπονδιακή χρηματόδοτηση του ειδικού προγράμματος Παγκόσμιος Νότος για την αντιμετώπιση της μετα-αποκιακής ιδεολογίας»,
Η γερμανική Oμοσπονδιακή Βουλή αποφασίζει ότι:
Η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023, η οποία πυροδότησε επίσης μια ευρύτερη συζήτηση για τη σύνδεση μεταξύ των μετα-αποικιακών θεωριών και του αντισημιτισμού (1), κατέστησε σαφές ότι χρειάζονται εντελώς διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης για την αντιμετώπιση των πολιτιστικών-πολιτικών προκλήσεων που τώρα διαφαίνoνται στον ορίζοντα, όταν πρόκειται για την επεξεργασία του ζητήματος της αποικιακής ιστορικής εποχής. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στο πλαίσιο της «περίεργης σιωπής» (2) τμημάτων της γερμανικής πολιτιστικής σκηνής σε σχέση με τα εβραϊκά θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς. Αυτή η «σιωπή» συνδέεται προφανώς με τις επιπτώσεις των μετα-αποικιακών αφηγήσεων.(3) Για παράδειγμα, τα μέσα ενημέρωσης ήδη σημείωσαν στη διαμάχη γύρω από τον μετα-αποικιακό θεωρητικό Achille Mbembe ότι η «υπόθεση Mbembe» υποδείκνυε ένα «βαθύτερο πρόβλημα». Αυτό που εννοούσαν, είναι πως εκείνο το μέρος της έρευνας για τον ρατσισμό και την αποικιοκρατία που ένιωθε αφοσιωμένο στις «μετααποικιακές σπουδές», ήταν ανίκανο «να λάβει σοβαρά υπόψη τον αντισημιτισμό ως πρόβλημα». Από τη μια πλευρά, ο αντισημιτισμός νοείται μόνο ως «άλλη μορφή ρατσισμού», ενώ από την άλλη, «η συνεχιζόμενη, εντελώς χωρίς αναστοχασμό δαιμονοποίηση του Ισραήλ, αναπαράγει αντισημιτικές δομές σκέψης» (4).
Για παράδειγμα, η μετα-αποικιακή θεωρητικός Gayatri Spivak βλέπει το Ισραήλ ως «αποικιακό κράτος» και την Παλαιστίνη ως προσδιορισμένη από «παλαιού τύπου εδαφικό ιμπεριαλισμό και κρατική τρομοκρατία (5).
Ο επίτροπος αντισημιτισμού του κρατιδίου του Βερολίνου, Samuel Salzborn, έχει επισημάνει ότι οι ρίζες αυτής της αφήγησης βρίσκονται στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. «Το υπόβαθρο του μετα-αποικιακού αντισημιτισμού σήμερα», λέει ο Σάλτσμπορν, «είναι η αποτυχία αντιμετώπισης του διεθνούς αριστερού αντισημιτισμού των δεκαετιών του 1970 και του 1980, που ήταν κεντρικό δομικό χαρακτηριστικό των αντιιμπεριαλιστικών ομάδων, και ουσιαστικά προετοίμασε το έδαφος για τη σημερινή παγκοσμιοποίηση του αντισημιτισμού (6).
Αυτός ο ορισμός αποτελεί περαιτέρω απόδειξη ότι οι μετα-αποικιακές θεωρίες είναι πρωτίστως ένα «αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και σχολή σκέψης», που στρέφεται ενάντια στον υποτιθέμενα «κυρίαρχο επικρατούντα εθνοκεντρισμό και ευρωκεντρισμό» (7). Στο επίκεντρο αυτών των θεωριών βρίσκεται ο ισχυρισμός της συνεχιζόμενης επιρροής των αποικιακών δομών σε ένα «επίσημα από-αποικιοποιημένο παρόν». Η μετα-αποικιακή κριτική βασίζεται λοιπόν στην υπόθεση ότι οι σχέσεις αποικιακής εξουσίας δεν έχουν ξεπεραστεί (8), και ως εκ τούτου εστιάζει στην «αποδόμηση» και την υπέρβαση των κεντρικών τόπων του αποικιακού λόγου, που περιλαμβάνει επίσης «ρατσιστικoύς χαρακτηρισμούς και τις μορφές έκφρασής τους» (9).
Σύμφωνα με την ιστορικό Isolde Vogel, ο «αντι-ιμπεριαλισμός» ιδιαίτερα χαρακτηρίζεται από την ιδέα ενός κόσμου που αποτελείται μόνο από το καλό και το κακό (10). Από τη μια πλευρά είναι «οι κυρίαρχοι και οι καταπιεστές, από την άλλη οι κυριαρχούμενοι και καταπιεσμένοι».
Με μια τέτοια κοσμοθεωρία, «μπορεί κανείς να αδυνατεί να αντιληφθεί το γεγονός ότι αυτοί οι υποτιθέμενα καταπιεσμένοι και αδύναμοι μπορούν επίσης να πραγματοποιήσουν ισλαμιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις – για παράδειγμα, εναντίον ενός κράτους που έχει χαρακτηριστεί ως το κατ’ εξοχήν κακό». Σύμφωνα με την Βόγκελ, το γεγονός ότι πρόκειται για το εβραϊκό κράτος, το οποίο έχει ιδιαίτερη σημασία ως «σπίτι» των Εβραίων, στο φόντο των εγκλημάτων του εθνικοσοσιαλισμού, δεν αναγνωρίζεται.
Η «σιωπή» που αναφέρθηκε στην αρχή, με την οποία μέρη της εγχώριας πολιτιστικής σκηνής αντιμετωπίζουν τα ισραηλινά θύματα της τρομοκρατίας της Χαμάς, δείχνει ότι οι αφηγήσεις των μετα-αποικιακών θεωριών σχετικά με το Ισραήλ γίνονται αποδεκτές σε μέρη της πολιτιστικής σκηνής στη Γερμανία.
Το φιλόσοφ Τζούντιθ Μπάτλερ, για παράδειγμα, ζητά μια «τοποθέτηση εντός του πλαισίου» (contextualisation)»(11) του τρόμου της Χαμάς, που, σε απλή γλώσσα, ισοδυναμεί με σχετικοποίηση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν. Ο Μερόν Μέντελ, διευθυντής του Εκπαιδευτικού Κέντρου Άννα Φρανκ, έκανε μια σαφή τοποθέτηση σχετικά με αυτό, όταν δήλωσε ότι η τοποθέτηση εντός του ιστορικού πλαισίου φρικαλεοτήτων “όπως αυτές που διέπραξε η Χαμάς, ισοδυναμεί με ηθική δήλωση χρεοκοπίας” (12). Τα μέσα ενημέρωσης επέστησαν επίσης την προσοχή στο πόσο γρήγορα η τοποθέτηση εντός του πλαισίου μετατρέπεται σε «σκέτη σχετικοποίηση» (13).
Ένα παράδειγμα αυτού είναι μια δήλωση «διδασκόντων» στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στις ΗΠΑ, που εξέφρασε την αλληλεγγύη με τους φοιτητές που έκαναν απολογητικά σχόλια για το πογκρόμ της Χαμάς, σε μια σχετική τους δήλωση (14). Σύμφωνα με τους διδάσκοντες, η τοποθέτηση των φοιτητών/τριών είχε ως σκοπό την «επανατοποθέτηση σε ιστορικό πλαίσιο» των γεγονότων της 7ης Οκτωβρίου 2023. Αυτή ήταν η «στρατιωτική απάντηση ενός λαού» [των Παλαιστινίων] «που έπρεπε να υπομείνει την καταπιεστική και αδυσώπητη κρατική βία από τα χέρια μιας κατοχικής δύναμης, εδώ και πολλά χρόνια». Πολλοί/ες/α θεωρητικοί της μετα-αποικιακής θεωρίας, συμπεριλαμβανομένων των Gayatri Spivak, Partha Chatterjee και Mahmood Mamdani, έχουν υπογράψει αυτή τη δήλωση (15).
Τα μετα-αποικιοκρατικά ιδεολογήματα επομένως συμβάλλουν σημαντικά στην καταγγελία του Ισραήλ ως «αποικιακού σχεδίου» (16), όταν ταξινομούν τους Εβραίους ως «έποικους-αποικιστές» (17) και ως ένα είδος εκτεταμένου βραχίονα της Δύσης. Πρέπει να σημειωθεί ότι σε μια σειρά από μετα-αποικιακά κείμενα, ο αντισημιτισμός ερμηνεύεται ως μια μορφή ρατσισμού και επομένως ως μια «κοινωνική σχέση κυριαρχίας», σύλληψη η οποία, επομένως, βασίζεται σε μια «κολοβωμένη έννοια του αντισημιτισμού» (Jessica Hoyer ) (18) Λόγω αυτής της «κολοβωμένης έννοιας του αντισημιτισμού», οι θεωρητικοί της μετα-αποικιοκρατίας τείνουν να σχετικοποιούν τη μοίρα των Εβραίων στη Σοά και να προσπαθούν να ανυψώσουν τα αποικιακά εγκλήματα και τη Σοά στο επίπεδο της συγκρισιμότητας. Στον ίδιο βαθμό, καταγγέλλεται η άνευ όρων υποστήριξη του Ισραήλ από τη Γερμανία στη σύγκρουση με τους Παλαιστίνιους.
Η αποτελεσματικότητα αυτού του μετα-αποικιακού λόγου αντανακλάται στις πολιτιστικές-πολιτικές συζητήσεις των τελευταίων ετών. Είτε είναι το debate για τον Mbembe, το οποίο ασχολείται με μια πιθανή στενή σχέση μεταξύ του Mbembe και του αντι-ισραηλινού κινήματος μποϊκοτάζ BDS (Boycott, Divestment and Sanctions) και της σχετικοποίησης της Shoah (19), είτε η «διαμάχη γύρω από τον Moses», που επικεντρώθηκε στην επαναξιολόγηση της μνήμης της Shoah από τον Αυστραλό ιστορικό A. Dirk Moses, είτε είναι η πρωτοβουλία GG 5. 3 Weltoffenheit, μια θεσμική ομάδα που βλέπει τη συνταγματικά προσταστευόμενη ελευθερία της τέχνης και της επιστήμης σε κίνδυνο λόγω του ψηφίσματος για το BDS στην γερμανική Bundestag, στο οποίο το κίνημα μποϊκοτάζ BDS καταδικάστηκε ως αντισημιτικό ως προς τα κίνητρα, και η οικονομική υποστήριξή του από ομοσπονδιακούς πόρους απαγορεύτηκε, είτε είναι η Documenta 15, όπου διατυπώθηκαν κατηγορίες για αντισημιτισμό κατά της συλλογικότητας καλλιτεχνών Ruangrupa, που εμπνέεται από την μετα-αποικιακή θεωρία.
Ο βαθμός στον οποίο η γερμανική κυβέρνηση είναι επίσης προσηλωμένη στις μετα-αποικιοκρατικές αφηγήσεις φαίνεται από την «ηθική οργή» (20) του Υπουργού Πολιτισμού και του Ομοσπονδιακού Υπουργού Εξωτερικών σε σχέση με την άνευ όρων παραχώρηση των μπρούντζινων έργων τέχνης του Μπενίν από τις καλλιτεχνικές συλλογές των γερμανικών μουσείων στη Νιγηρία, όπου θα γίνουν ιδιωτική ιδιοκτησία του Oba του Μπενίν (21).[2] Ένας σοβαρός αποπροσανατολισμός σε σχέση με την αποτίμηση της γερμανικής αποικιακής ιστορίας έγινε ξεκάθαρος εδώ, για τον οποίο σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται η μετα-αποικιακή θεωρία. Αυτός ξεκινά με τον όρο «Παγκόσμιος Νότος», ένας όρος για τον οποίο μπορεί να ανατρέξει κανείς στα ιδεολογικά κρυπτογραφήματα του μετα-αποικισμού. Ως αποτέλεσμα της Documenta 15, ο όρος αυτός έχει αποκτήσει «αμφιλεγόμενη φήμη» (22) στη Γερμανία, όπως έχει σημειωθεί στα μέσα ενημέρωσης. Μέχρι πρόσφατα, δεν γινόταν λόγος για «Παγκόσμιο Νότο», αλλά για «αναδυόμενες» ή «αναπτυσσόμενες» χώρες. Κατά κανόνα, αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει κράτη με αναποτελεσματικές πολιτικές δομές που δεν είχαν ή είχαν ανεπαρκή διάκριση των εξουσιών, και ως εκ τούτου περιορισμένη εξουσία. Μόνο δευτερευόντως γινόταν κατανοητή η οικονομία και το επίπεδο ανάπτυξής της.
Στον μετα-αποικιακό λόγο, ο «Βορράς» και ο «Νότος» είναι «κατηγορίες-κλειδιά». Ο «Βορράς» αντιπροσωπεύει την εκμετάλλευση, τη βία και την ηγεμονία, και ο «Νότος» τους υποτιθέμενα «εκμεταλλευόμενους» και «περιθωριοποιημένους», που έχουν το δικαίωμα αυτοκαθορισμού και αντίστασης απέναντι στο «Βόρειο» καταπιεστικό καθεστώς, το οποίο πρέπει να γίνει κατ’αυτό τον τρόπο ορατό. (23)
Εάν τα προβλήματα στον παγκόσμιο «Νότο» πρόκειται να παραμείνουν ως έχουν, δήλωσε σε αυτό το πλαίσιο ο πολιτιστικός επιστήμονας Sylke Kirschnick, τότε «πρέπει να καθιερωθούν περαιτέρω μετα-αποικιακές σπουδές στα πανεπιστήμιά μας», οι οποίες έχουν σκοπό να μας κάνουν να πιστέψουμε «ότι ο τρέχον καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός έχουν δημιουργήσει μια νέο-αποικιοκρατία» που εμποδίζει τις χώρες του «παγκόσμιου Νότου» να αναπτύξουν λειτουργικές δημοκρατίες και συνταγματικά κράτη. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, τα κοινωνικά τους προβλήματα είναι γενικά το αποτέλεσμα μιας δυσλειτουργικής πολιτείας και κοινωνικής τάξης, που συχνά χαρακτηρίζεται από διεφθαρμένες ελίτ (24). Με αυτή την έννοια, η ταξινόμηση του ΟΟΣΑ (25) της Κίνας και της Ινδίας, για παράδειγμα, ως «αναπτυσσόμενες χώρες» που ανήκουν στον «Παγκόσμιο Νότο», έχει πάψει από καιρό να ισχύει.
Η γερμανική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί σε ένα ειδικό πρόγραμμα στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό του 2024 για την αντιμετώπιση της αποικιοκρατίας και την ενίσχυση της συνεργασίας με τον «Παγκόσμιο Νότο». Σύμφωνα με τη συμφωνία συνεργασίας, αυτό το ειδικό πρόγραμμα («Παγκόσμιος Νότος») προορίζεται να προσφέρει μια πολιτιστική πολιτική συμβολή σε ένα «κοινό μέλλον μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής» και να προωθήσει πολιτιστικές ανταλλαγές με δρώντες από τον «Παγκόσμιο Νότο». Ένα «κεντρικό πεδίο δράσης πολιτιστικής πολιτικής» είναι η «κατάλληλη διαχείριση συλλογών αντικειμένων που έχουν παρθεί από αποικιακά περιβάλλοντα και διατίθενται σε δημόσια μουσεία και συλλογές στη Γερμανία» (26). Επιπλέον, πρόκειται να αναπτυχθεί μια ιδέα για έναν τόπο μάθησης και μνήμης. Προφανώς, αυτό το πρόγραμμα εξυπηρετεί και τον διακηρυγμένο στόχο του Υπουργού Επικρατείας Πολιτισμού να καταστήσει το αποικιακό παρελθόν «μέρος της κουλτούρας μνήμης μας» (27).
Με βάση το ιστορικό που σκιαγραφήθηκε παραπάνω, είναι σκόπιμο να τονιστεί εκ νέου το ειδικό πρόγραμμα «Παγκόσμιος Νότος» και η επανεκτίμηση της γερμανικής αποικιακής ιστορίας, και να συνδυαστούν τα προβλεπόμενα από τον προϋπολογισμό ομοσπονδιακά κονδύλια με έναν νέο στόχο ως προς το περιεχόμενο, δηλαδή, να καταστούν σαφείς οι ιδεολογικές προϋποθέσεις της μετα-αποικιοκρατίας, και επομένως, και του όρου «Παγκόσμιος Νότος», και οι αντισημιτικές επιπτώσεις τους. Να αποτελέσει ο νέος αυτός στόχος πεδίο δράσης της πολιτιστικής πολιτικής, και να εκφραστεί αυτό ρητά κατά την επικοινωνία μας με φορείς του «Παγκοσμίου Νότου», αναπτύσσοντας ένα αντίστοιχο στο στόχο αυτό εννοιολογικό πλαίσιο.
II Η γερμανική Bundestag καλεί την ομοσπονδιακή κυβέρνηση:
– να μην καθιστά πλέον τη μετα-αποικιακή ιδεολογία την κατευθυντήρια αρχή των δράσεων της πολιτιστικής πολιτικής της.
– να διακοπούν το συντομότερο δυνατό οι γραμμές χρηματοδότησης με τις οποίες χρηματοδοτούνται μετα-αποικιοκρατικά projects ή προγράμματα.
– να μετατραπεί το ειδικό πρόγραμμα «Παγκόσμιος Νότος» σε ειδικό πρόγραμμα «Επαναξιολόγηση της Μετα-αποικιακής Ιδεολογίας».
– να χρησιμοποιηθούν τα ομοσπονδιακά κονδύλια του ειδικού προγράμματος “Παγκόσμιος Νότος” για τη χρηματοδότηση του παραπάνω ειδικού προγράμματος.
– να αναπτύξει μια νέα σύλληψη (concept) για αυτό το ειδικό πρόγραμμα, που θα πραγματεύεται την ιδεολογική προϋπόθεση των μετα-αποικιοκρατικών θεωριών και τις ρίζες τους στις μαρξιστικές λογοθετικές πρακτικές, καθώς και τη σύνδεση μεταξύ μετα-αποικιοκρατικών θεωριών και αντισημιτισμού.
– να χρησιμοποιήσει επίσης την πολιτιστική ανταλλαγή με τους δρώντες του «Παγκοσμίου Νότου» για να καταστήσει σαφές ότι η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση αποστασιοποιείται από τις μετα-αποικιακές και συναφείς αντισημιτικές αφηγήσεις και, για τους λόγους αυτούς, απομακρύνεται επίσης από την πολιτική αποκατάστασης (σ.μ. των θυμάτων της αποικιοκρατίας) που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα;
– στο πλαίσιο του προαναφερθέντος σημείου, να γίνουν αντικείμενο μελέτης οι συνθήκες της παραχώρησης των μπρούντζινων του Μπενίν ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχημένης πολιτικής αποκατάστασης που ακολουθεί το πνεύμα των μετα-αποικιακών αφηγήσεων, η οποία θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει ένα κατάλογο μέτρων με τα οποία μπορούν να αποτραπούν τέτοιες αποκαταστάσεις στο μέλλον·
– να δημιουργηθεί ένας αφοσιωμένος χώρος μάθησης και μνήμης με ένα σταθερό πρόγραμμα, που θα υπογραμμίζει την πολιτιστική-πολιτική σημασία της αντιμετώπισης του μετα-αποικιακού αντισημιτισμού και θα αντιμετωπίζει τη γερμανική αποικιακή ιστορία με διαφορετικό τρόπο, όπως έχει ήδη ζητηθεί και εξειδικευτεί στη πρόταση της κοινοβουλευτικής ομάδας του AfD (28) (εκτυπωμένο paper της Bundestag 19/15784).
Βερολίνο, 29 Μαΐου 2024
Δρ. Alice Weidel, Tino Chrupalla και ομάδα βουλευτών του AfD
Αιτιολογικό της πρότασης:
Οι αφηγήσεις των μετα-αποικιακών σπουδών, που έχουν εδραιωθεί και σε γερμανικά πανεπιστήμια, προήλθαν από πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Βασίζονται στην υπόθεση ότι ο «καπιταλισμός» και ο «ιμπεριαλισμός» είναι έκφραση της νέο-αποικιοκρατίας. Υποστηρίζεται ότι οι πρώην ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις έχουν αφήσει πίσω τους ισχυρές «δομές» στις αποικιοκρατούμενες χώρες τους, που έχουν σκοπό να εμποδίσουν αυτές τις χώρες να αναπτυχθούν πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Αυτή η αφήγηση συνδέεται άμεσα με τις μαρξιστικές θεωρίες εξάρτησης που αναπτύχθηκαν στον ακαδημαϊκό λόγο της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 1960. Βασίζονται στον ισχυρισμό ότι ορισμένοι παράγοντες που αποδίδονται στην ευρωπαϊκή αποικιακή κυριαρχία προσέδωσαν στις «αναπτυσσόμενες χώρες» μια «δομικά σταθερή υποτελή θέση στην παγκόσμια οικονομία». Ως αποτέλεσμα, οι κοινωνίες τους ήταν μονομερώς προσανατολισμένες προς τις ανάγκες των αποικιακών δυνάμεων, γεγονός που εμπόδιζε τις ευκαιρίες ανάπτυξής τους. (29)
Η αποαποικιοποίηση ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει αυτή τη «δομή», με αποτέλεσμα οι πρώην αποικίες να εμφανιστούν ως η «οικονομική περιφέρεια» των «κλασικών βιομηχανοποιημένων χωρών που λειτουργούσαν ως μητροπόλεις». Η «εσωτερική οικονομική δομή» τους αποδιοργανώθηκε (deformed) και διαστρεβλώθηκε μόνιμα από αυτό, και από «εγχώριες ελίτ που συνέχισαν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μητροπόλεων» και έτσι «συνέχισαν την οικονομική εκμετάλλευση με σκοπό τον δικό τους πλουτισμό» (30).
Οι αναλογίες με τις θεωρίες του μαρξιστικού ιμπεριαλισμού, όπως αυτές που διατύπωσε ο Λένιν ή η Ρόζα Λούξεμπουργκ, είναι προφανείς. Αποτελούν τη βάση για την ανάλυση της εξάρτησης των θεωριών της εξάρτησης, με τη μόνη διαφορά ότι η οικονομική εξάρτηση έχει πάρει τη θέση της πολιτικής εξάρτησης, όπως ισχυρίζεται η θεωρία του ιμπεριαλισμού.
Οι μετα-αποικιοκρατικές θεωρίες είναι επομένως ουσιωδώς επηρεασμένες από τα μαρξιστικά ιδεολογήματα, τα οποία, για παράδειγμα, διατυπώθηκαν ως εξής από την πολιτική επιστήμονα María do Mar Castro Varela: Οι μαρξιστικές θεωρίες κατέχουν «κεντρική θέση στο πνευματικό και πολιτικό έργο πολλών αντιαποικιακών και μετα-αποικιακών ακτιβιστών και θεωρητικών» (31).
Μια δήλωση του κοινωνιολόγου Vivek Chibber δείχνει προς παρόμοια κατεύθυνση, υποστηρίζοντας ότι «η μετα-αποικιακή θεωρία πάντα έβλεπε τον εαυτό της ως άμεσο απόγονο του μαρξισμού» (32)
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ λογικό να συμπεριληφθεί το Ισραήλ ως «αποικιοκρατικό κράτος» (33) στο μετααποικιακό-μαρξιστικό παράδειγμα, όπως περιγράφεται, για παράδειγμα, από την μετα-αποικιακή θεωρητικό Gayatri Spivak, η οποία λέει ότι μια «εκδοχή παλαιού τύπου εδαφικού ιμπεριαλισμού και κρατικής τρομοκρατίας» (34) – εννοώντας το Ισραήλ – είναι παρούσα στην Παλαιστίνη σήμερα. Ο ιδρυτής της μετα-αποικιακών σπουδών, ο Παλαιστίνιος Έντουαρντ Σάιντ, κατήγγειλε το Ισραήλ ως κράτος-απαρτχάιντ. Σύμφωνα με αυτόν, δεν μπορούσε κανείς να μιλά εναντίον του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική χωρίς να λέει λέξη για την πρακτική του απαρτχάιντ του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας (35).
Στο βιβλίο του το 1979 «The Question of Palestine», ο Said μίλησε για την «αποικιοποίηση της Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κίνημα», «αποικισμό» της Παλαιστίνης από το «σιωνιστικό κίνημα» (36). Τα ΜΜΕ δικαίως ανέφεραν ότι ήταν ο Σαΐντ που έθεσε τα θεμέλια για την «απονομιμοποίηση του Ισραήλ», σπόροι της οποίας έχουν πλέον διασπαρθεί σε τμήματα της «σκηνής της διανόησης και των πανεπιστημίων (37) .
Είναι επομένως εξαιρετικά επείγον, ιδίως υπό το φως των προαναφερόμενων αντιδράσεων της γερμανικής πολιτιστικής και καλλιτεχνικής σκηνής προς τη τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023, να αντιμετωπιστούν αυτές οι διασυνδέσεις μετατοπίζοντας την έμφαση, και μετονομάζοντας το ειδικό πρόγραμμα του «Παγκόσμιου Νότου», και να αντληθούν συμπεράσματα πάνω στην πολιτιστική πολιτική με τέτοιο τρόπο, ώστε projects που αποκαλύπτουν μια ξεκάθαρα θετική στάση προς τις μετα-αποικιακές σπουδές να μην υποστηρίζονται πλέον με δημόσιους πόρους.
The Neo-Fascist AfD Motion for Resolution supporting Israel and Against Post-Colonial Studies, on the Subject of “Fighting Anti-Semitism at Its Roots Federal Funding of the Global South Special Program to Address Post-Colonial Ideology”
In the following motion for a resolution by the AfD and other members of parliament in the German Bundestag, submitted a few months ago[3] (which was ultimately rejected), and during the Israeli genocide of the Palestinians, which is entitled “confronting anti-Semitism at its roots – the federal funding of the Global South special program to address post-colonial ideology”, the contemporary West-centric neo-fascist and neo-colonial propaganda discourse about supporting the State of Israel is clearly reflected.
A propaganda discourse that is adopted, more or less, by “center-left”, “center-right”, “far-right” European and other governments, whose capitalist states geostrategically choose to align themselves with West-centric capitalism, or simply with the ruling class of things today in the Middle East.
The AfD, also known for its relations with German neo-Nazis, proposes to the German State the dynamic fight against the “postcolonial ideology”, which is a mixture, it claims, of anti-colonial and Marxist ideas, and all this, to combat anti-Semitism, which supposedly necessarily passes through the protection of the Israeli State.
The strategy of the AfD and other supporters of Israel, becomes clear in the text: denial of the historical gravity of colonialism, denial of the existence of colonial and neo-colonial structures today, denial of the responsibility of Western states and especially Germany in the processes of colonization, alliance with Israel against both the “Islamists” and the “anti-colonialists, anti-imperialists, Marxists”.
Thus, the AfD proposes that the German State become more pro-Israeli, and turn absolutely against any “post-colonial” discourse, and all this supposedly to combat anti-Semitism. This state policy, more or less, from the USA and Germany to Hungary, determines the entire framework of support materially, economically, geostrategically.
So what are some points of convergence between the Zionism of the AfD and other forms of declaratively “left-wing and libertarian” Zionism?
A) Denial of colonial oppression or its relativization, denial of white Western privilege, denial of the historical and political responsibilities of European states, the US state and other settler colonial powers.
B) Attack on anti-colonial struggles and anti-colonial or post-colonial theories and studies.
C) Denunciation of their structural and inherent connection with Marxism, anti-imperialism and anti-Semitism.
D) Criticism of these perceptions that they divide the world into “oppressors and oppressed”, and do not see that “things are more complex”.
E) Obsessive criticism of left-wing anti-Semitism-anti-imperialism-anti-colonialism Marxism, while Zionists easily sympathize with openly right-wing and fascist perceptions, if they are going to defend Israeli policy.
F) Reproduction of racist stereotypical generalizations about immigrants, and especially about Arabs and Palestinians and blacks.
What is the deeper reason for the formation of this pro-Zionist propaganda narrative? The material, economic and geostrategic interests of the states and other actors that adopt it, and of course, the strategic defeat of internationalist movements in the 20th century. We know of course that the roots of modern anti-Semitism are not to be found in post-colonial studies nor in anti-imperialist, anti-colonial and Marxist-referenced movements, but in capitalist modernity and its nation-state.
We also know that anti-Semitism is being weaponized today to wash away the colonial structure of the Western-centered capitalist world, and of the State of Israel.
We know that center-leftists and fascists, “democrats” and “republicans”, simply disagree about how big the genocide of the Palestinians should be.
We know that Greece is actively participating in the genocidal war, through its State and big Greek businesses, shipowners, etc.
Finally, we know that the only answer is international struggles, communities and the joint organization of migrants and solidarity, against capitalism, the state, racism-colonialism and patriarchy.
Solidarity with Migrants
▣
Motion for resolution by Dr. Marc Jongen, Martin Erwin Renner, Dr. Götz Frömming, Beatrix von Storch, Marc Bernhard, René Bochmann, Jürgen Braun, Dr. Malte Kaufmann, Dr. Michael Kaufmann, Jörn König, Jan Wenzel Schmidt, Dr. Harald Weyel, Kay-Uwe Ziegler and the AfD parliamentary group
Tackling anti-Semitism at its roots – Federal funding for the Global South program to deal with post-colonialist ideology
The Bundestag wishes to resolve:
I. The German Bundestag notes:
Hamas’ terrorist attack on Israel on October 7, 2023, which also triggered a broader discussion about the connection between post-colonialist theories and anti-Semitism (1) , has made it clear that completely different accents are needed to address the cultural-political challenges that are now looming on the horizon when it comes to dealing with the colonial era. This is especially true against the background of the “strange silence ” (2) of parts of the German cultural scene with regard to the Jewish victims of the Hamas terror attack. This “silence” is obviously linked to the effects of post-colonialist narratives. (3) For example, the media already noted in the controversy surrounding the post-colonialist theorist Achille Mbembe that the “Mbembe case” pointed to a “deeper problem”. What was meant by this was that part of racism and colonialism research that felt committed to “postcolonial studies”, which was incapable of “taking anti-Semitism seriously as a problem”. On the one hand, anti-Semitism is only understood as “another form of racism”, while on the other hand, “the continued, completely unreflected demonization of Israel reproduces anti-Semitic thought structures”. (4)
For example, the post-colonialist theorist Gayatri Spivak sees Israel as a “colonial state” and Palestine as defined by “old-style territorial imperialism and state terrorism”. (5)
The anti-Semitism commissioner of the state of Berlin, Samuel Salzborn, has pointed out that the roots of this narrative lie in the 1970s and 1980s. “The background of post-colonial anti-Semitism today,” says Salzborn, “is the failure to come to terms with the international left-wing anti-Semitism of the 1970s and 1980s, which was a central structural feature of anti-imperialist groups and essentially prepared the ground for today’s globalization of anti-Semitism. ” (6)
This definition is further proof that postcolonial theories are primarily an “anti-imperialist movement and school of thought”, which is directed against the allegedly “prevailing ethno- and Eurocentrism ” (7). At the heart of these theories is the assertion of the continuing influence of colonial structures on a “formally decolonized present”. Postcolonial critique is thus based on the assumption that colonial power relations have not been overcome (8) and therefore focuses on the “deconstruction” and overcoming of central topoi of colonial discourse, which also includes “racist attributions and their forms of expression ” (9).
According to historian Isolde Vogel, “anti-imperialism” in particular is characterized by the idea of a world consisting only of good and evil. (10) On the one side are “the rulers and oppressors, on the other the ruled and oppressed”.
With such a world view, “one can become blind to the fact that these supposedly oppressed and weak can also carry out Islamist terrorist attacks – for example against a state that has been classified as evil par excellence”. According to Vogel, the fact that this is the Jewish state, which has a special significance as the “home” of the Jews against the backdrop of the crimes of National Socialism, is not recognized.
The “silence” mentioned at the beginning, with which parts of the local cultural scene confront the Israeli victims of Hamas terror, shows that the narratives of post-colonialist theories with regard to Israel are also accepted in parts of the cultural scene in Germany.
Philosopher Judith Butler, for example, calls for a “contextualization ” (11) of Hamas terror, which in plain language amounts to a relativization of the crimes committed. Meron Mendel, director of the Anne Frank Educational Centre, made a clear statement on this when he declared that contextualizing atrocities “such as those committed by Hamas is tantamount to a moral declaration of bankruptcy”. (12) The media also drew attention to how quickly “contextualization” becomes “sheer relativization”. (13)
An example of this is a statement by “faculty” at Columbia University in the US, who expressed solidarity with students who made apologetic comments about the Hamas pogrom in a statement. (14) According to the lecturers, the students’ statement aimed to “recontextualize” the events of 7 October 2023. This was the “military response of a people” [the Palestinians] “who have had to endure oppressive and relentless state violence at the hands of an occupying power for many years”. Numerous postcolonialist theorists, including Gayatri Spivak, Partha Chatterjee and Mahmood Mamdani, have signed this declaration. (15)
Post-colonialist ideologemes therefore contribute significantly to denouncing Israel as a “colonial project ” (16) when they classify Jews as “settler-colonialists ” (17) and as a kind of extended arm of the West. It should be noted that in a number of postcolonial texts, anti-Semitism is interpreted as a form of racism and thus as a “social relationship of dominance”, which is thus based on a “truncated concept of anti-Semitism” (Jessica Hoyer) (18) . Due to this “truncated concept of anti-Semitism”, post-colonialist theorists tend to relativize the fate of the Jews in the Shoah and attempt to elevate colonial crimes and the Shoah to the level of comparability. To the same extent, Germany’s unconditional support of Israel in the conflict with the Palestinians is denounced.
The effectiveness of this post-colonialist discourse is reflected in the cultural-political debates of recent years; be it the Mbembe debate, which dealt with a possible close relationship between Mbembe and the anti-Israeli boycott movement BDS (Boycott, Divestment and Sanctions) and the relativization of the Shoah 19 , or the Moses debate, which focused on the re-evaluation of the memory of the Shoah by the Australian historian A. Dirk Moses. Dirk Moses, or the initiative GG 5. 3 Weltoffenheit, a group of institutions that see the constitutionally protected freedom of art and science in danger due to the BDS resolution of the German Bundestag, in which the BDS boycott movement was condemned as anti-Semitically motivated and its financial support from federal funds was banned, or the Documenta fifteen, at which accusations of anti-Semitism were made against the post-colonialist-inspired artist collective Ruangrupa.
The extent to which the German government is also committed to post-colonialist narratives is shown by the “moral furor ” 20 of the Minister of State for Culture and the Federal Foreign Minister in connection with the unconditional gift of the Benin bronzes from German museum collections to Nigeria, where they will become the private property of the Oba of Benin. (21) A serious misorientation with regard to the evaluation of German colonial history became apparent here, which is largely attributable to post-colonialism. This begins with the term “Global South”, a term that can be attributed to the ideological ciphers of post-colonialism. As a result of documenta fifteen, this term has achieved “dubious fame ” (22) in Germany, as has been noted in the media. Until recently, there was no talk of the “Global South”, but rather of “emerging” or “developing” countries. As a rule, this term was used to describe states with inefficient political structures that had no or insufficient separation of powers and therefore limited power. Only secondarily was the economy and its level of development understood.
In postcolonial discourse, “North” and “South” are “key categories” The “North” stands for exploitation, violence and hegemony and the “South” for the allegedly “exploited” and “marginalized”, who have a right to self-determination and resistance in the face of the “Northern” repressive regime, which must be made “visible” according. (23)
If the problems in the global “South” are to remain as they are, cultural scientist Sylke Kirsch- nick, for example, stated in this context, then “post-colonial studies must be further established at our universities”, which are intended to make us believe “that ongoing capitalism and imperialism have created a neo-colonialism” that prevents the countries of the “global South” from developing functioning democracies and constitutional states. In fact, however, their social problems are generally the result of a dysfunctional state and social order, which is often characterized by corrupt elites. (24) That said, the OECD categorization (25) of China and India, for example, as “developing countries” that belong to the “Global South” has long since ceased to apply.
The German government has earmarked a special program in the 2024 federal budget for dealing with colonialism and strengthening cooperation with the “Global South”. According to the coalition agreement, this special program “Global South” is intended to make a cultural policy contribution to a “common future between Europe and Africa” and to promote cultural exchange with actors from the “Global South”. A “central cultural policy field of action” is the “appropriate handling of collections from colonial contexts in public museums and collections in Germany”. (26) In addition, a concept for a place of learning and remembrance is to be developed. Apparently, this program also serves the declared goal of the Minister of State for Culture to make the colonial past a “part of our culture of remembrance”. (27)
Against the background outlined above, it is appropriate to re-accentuate the special program “Global South” and the reappraisal of German colonial history and to combine the budgeted federal funds with a new objective in terms of content, namely to make clear the ideological conditionality of post-colonialism and thus also the term “Global South” and its anti-Semitic implications as a cultural policy field of action, to express this in exchange with actors of the “Global South” and to develop a corresponding concept.
II. The German Bundestag calls on the Federal Government to
- no longer make post-colonialist ideology the guiding principle of its cultural policy actions;
- to discontinue funding lines with which post-colonialist projects or programs are financed as quickly as possible;
- to convert the special program “Global South” into the special program “Reappraisal of Postcolonialist Ideology”;
- to use the federal funds of the special program “Global South” to finance this special program;
- to develop a concept for this special program that deals with the ideological conditionality of post-colonialist theories and their roots in Marxist discourses as well as the connection between post-colonialist theories and anti-Semitism;
- to also use the cultural exchange with the actors of the “Global South” to make it clear that the Federal Government distances itself from post-colonialist and related anti-Semitic narratives and, for these reasons, also distances itself from the restitution policy practiced to date;
- against the background of the above-mentioned point, to make the circumstances of the giving away of the Benin bronzes as a prime example of failed restitution policy in the spirit of post-colonialist narratives the subject of a study, which should also contain a catalog of measures with which such restitutions can be prevented in the future;
- to establish a dedicated place of learning and remembrance with a fixed program that underlines the cultural-political importance of coming to terms with post-colonialist anti-Semitism and deals with German colonial history in a differentiated way, as already called for and specified in a motion by the AfD parliamentary group (28) (Bundestag printed paper 19/15784).
Berlin, 29 May 2024
Dr. Alice Weidel, Tino Chrupalla und Fraktion
Reasoning:
The narratives of postcolonial studies, which have also established themselves at German universities, originated at US and British universities. They are based on the premise that “capitalism” and “imperialism” are an expression of neo-colonialism. It is claimed that the former European colonial powers have left behind powerful “structures” in their colonized countries that are intended to prevent these countries from developing politically, economically and socially. This narrative is directly linked to the Marxist-inspired dependency theories developed in Latin American academic discourse in the 1960s. These are based on the assertion that factors attributable to European colonial rule assigned the “developing countries” a “structurally stable subordinate position in the global economy”. As a result, their societies were unilaterally geared towards the needs of the colonial powers, which blocked their development opportunities. (29)
Decolonization essentially did nothing to change this “structure”, so that the former colonies appeared as the “economic periphery” of the “classical industrialized countries functioning as metropolises”. Their “internal economic structure” was permanently deformed and distorted by this and by “native elites who continued to serve the interests of the metropolises” and thus “continued the economic exploitation for the purpose of their own enrichment”. (30)
The analogies to Marxist imperialism theories, such as those formulated by Lenin or Rosa Luxemburg, are obvious; they form the basis for the dependency analysis of dependency theories, with the only difference being that economic dependency has taken the place of political dependency, as claimed in imperialism theory.
The post-colonialist theories are thus essentially influenced by Marxist ideologemes, which, for example, were dimensioned as follows by the political scientist María do Mar Castro Varela: Marxist theories occupy “a central position within the intellectual and political work of many anti-colonial and postcolonial activists and theorists. ” (31)
A statement by the sociologist Vivek Chibber points in a similar direction, stating that “postcolonialism has always seen itself as a direct descendant of Marxism”. (32)
Against this backdrop, it is only logical to include Israel as a “colonial state ” (33) in the postcolonialist-Marxist paradigm, as described, for example, by the postcolonialist theorist Gayatri Spivak, who says that a “version of old-style territorial imperialism and state terrorism ” (34) – meaning Israel – is present in Palestine today.The founder of post-colonialism, the Palestinian Edward Said, denounced Israel as an apartheid state; one could not speak out against apartheid in South Africa and not say a word about Israel’s practice of apartheid in the West Bank and Gaza Strip. (35)
In his 1979 book “The Question of Palestine”, Said spoke of the “colonization” of Palestine by the “Zionist movement”.
“colonization” of Palestine by the “Zionist movement”. (36) The media rightly stated that it was Said who laid the foundation for the “delegitimization of Israel”, the seeds of which have now been sown in parts of the “intellectualist art and university scene ” (37).
It is therefore all the more urgent, especially in light of the above-mentioned reactions in the German cultural and art scene to Hamas’ terrorist attack on Israel on 7 October 2023, to address these connections by reaccentuating and renaming the special program “Global South” and to draw cultural policy consequences in such a way that projects that reveal a purely affirmative position on post-colonialism are no longer supported with public funds.
1. Vgl. hierzu z. B. https://www.swr.de/swr2/leben-und-gesellschaft/antisemitismus-und-postkoloniale-the-
orie-was-ist-an-den-universitaeten-los-100.html; https://www.zeit.de/kultur/2023-11/postkolonialismus-
antisemitismus-gaza-israel-theorie; https://www.fr.de/kultur/gesellschaft/der-streit-ueber-postkoloniale-
studien-es-geht-letztlich-um-gleiche-rechte-fuer-alle-menschen-92758868.html; letzter Zugriff:
19.01.2024.
2. https://taz.de/Deutsche-Kulturszene-und-Hamas/!5963367/; letzter Zugriff: 24.11.2023.
3. https://www.welt.de/kultur/plus247916184/Postkolonialismus-Warum-Kuenstler-und-Intellektuelle-den-
Terror-bejubeln.html; letzter Zugriff: 24.11.2023.
4. https://taz.de/Postkoloniale-Theoretiker/!5678482/; letzter Zugriff: 19.01.2024.
5. Ebd.
6. https://www.fr.de/kultur/gesellschaft/documenta-15-kassel-antisemitismus-postkolonialismus-verweige-
rung-von-selbstkritik-91713443.html; letzter Zugriff: 24.11.2023.
7. https://www.spektrum.de/lexikon/geographie/postkolonialismus/6170; letzter Zugriff: 19.01.2024.
8. Ebd.
9. Ebd.
10 https://science.orf.at/stories/3221967/; letzter Zugriff: 24.11.2023
11. Vgl. z. B. https://www.sueddeutsche.de/kultur/hamas-judith-butler-fridays-for-future-gaza-israel-
1.6294675?reduced=true; letzter Zugriff: 24.11.2023.
12. https://www.evangelisch.de/inhalte/222268/21-10-2023/mendel-postcolonial-studies-befeuern-linken-
antisemitismus; letzter Zugriff: 19.01.2024.
13. https://www.nzz.ch/meinung/israelis-hamas-haben-sie-einen-konflikt-oder-hat-der-konflikt-sie-
ld.1765451; letzter Zugriff: 22.01.2023.
14. https://jungle.world/artikel/2023/45/judith-butler-blinde-flecken-der-elefant-im-postkolonialen-raum;
letzter Zugriff: 24.11.2023.
15. Ebd.
16. https://taz.de/Debatte-um-Achille-Mbembe/!5681657/; letzter Zugriff: 24.11.2023.
17. Ingo Elbe, Postkolonialismus und Antisemitismus, https://www.rote-ruhr-uni.com/cms/IMG/pdf/biblio-
graphie.pdf; letzter Zugriff: 24.11.2023.
18. Vgl. https://www.belltower.news/tacheles_2-die-causa-mbembe-antisemitismus-und-postkolonialismus-
129569/; letzter Zugriff: 19.01.2024.
19. Vgl. z. B. Lorenz Deutsch: Antisemitismus keine Plattform bieten, Offener Brief, 23.03.2020, zitiert
unter: https://volltext.merkur-zeitschrift.de/content/pdf/99.120210/mr-74-7-19.pdf; letzter Zugriff:
19.01.2024.
20. Peter J. Brenner: Die Benin-Bronzen und der deutsche Moralfuror, in: Die Weltwoche, 22. März 2023,
https://weltwoche.ch/story/die-benin-bronzen-und-der-deutsche-moralfuror/; letzter Zugriff: 20.11.2023.
21. Vgl. Antrag der AfD-Bundestagsfraktion, Bundestagsdrucksache 20/7201; https://dserver.bundes-
tag.de/btd/20/072/2007201.pdf; letzter Zugriff: 25.11.2023.
22. https://www.zeit.de/kultur/kunst/2022-09/documenta-fifteen-antisemitismus-debatte-postkoloniale-the-
orie/komplettansicht#print; letzter Zugriff: 20.11.2023.
23. Vgl. z. B. Shadia Husseini de Araújo: Postkoloniale Schlüsselkategorien und
translokale Theoriebildung, in: Suburban. Zeitschrift für kritische Stadtforschung, 2015, Band 3, Heft 1,
Seiten 91–96, hier: S. 91 f.
24. https://www.sylke-kirschnick.de/2022/06/25/globaler-sueden-postkoloniale-studien-antisemitismus-ge-
hoert-zusammen/; letzter Zugriff: 20.11.2023.
25. https://www.tirol.gv.at/fileadmin/themen/tirol-europa/welt-ins-gleichgewicht/down-
loads/EZA/Liste_der_Laender_des_Globalen_Suedens.pdf; letzter Zugriff: 20.11.2023.
26. Bundeshaushaltsplan 2024, BKM, Kap. 0452, 453, 454, 456, S. 48.
27. https://claudia-roth.de/rueckgabe-der-ersten-benin-bronzen/; letzter Zugriff: 16.11.2023.
29. Vgl. z. B. https://www.bpb.de/themen/kolonialismus-imperialismus/postkolonialismus-und-globalgeschichte/236619/ambivalenzen-der-moderni-
sierung-durch-kolonialismus/; letzter Abruf: 16.11.2023.
30. Ebd.
31. María do Mar Castro Varela, „Klassenapartheid“. Klassenherrschaft postkolonial perspektiviert, in: Kurswechsel 4/2015: 18–24, hier: S. 19;
http://www.beigewum.at/wp-content/uploads/KW_4_2015_03_%E2%80%9EKlassenapartheid%E2%80%9C.pdf; letzter Zugriff: 17.11.2023.
32. Vivek Chibber: Die blinden Flecken des Postkolonialismus, Deutschlandfunk Kultur, https://www.deutschlandfunkkultur.de/soziologe-vivek-chib-
ber-die-blinden-flecken-des-100.html#:~:text=Klischees%20vom%20irrationalen%20Orient%20zu,New%20Yorker%20Soziologe%20Vi-
vek%20Chibber; letzter Zugriff: 17.11.2023.
33. https://taz.de/Postkoloniale-Theoretiker/!5678482/; letzter Zugriff: 21.11.2023.
34. https://zeitschrift-luxemburg.de/artikel/wer-hoert-die-subalterne-rueck-und-ausblick/; letzter Zugriff: 17.11.2023.
35. Edward W. Said (1995): The Politics of Dispossession. The struggle for Palestinian Self-Determination, 1969–1994, New York, S. 170.
36. Edward W. Said (1979): The Question of Palestine, London, S. 144.
37. https://www.welt.de/kultur/plus247916184/Postkolonialismus-Warum-Kuenstler-und-Intellektuelle-den-Terror-bejubeln.html; letzter Zugriff:
24.11.2023.
[1] Για το γερμανικό πρωτότυπο, βλ. https://dserver.bundestag.de/btd/20/120/2012091.pdf
[2]. Σημείωση μεταφραστή: για την υπόθεση, βλ. στα ελληνικά εδώ https://www.dw.com/el/%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%86%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%B9%CE%B3%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1/a-64168116 .
[3] For the German original see https://dserver.bundestag.de/btd/20/120/2012091.pdf
